Een aantal leden van het eerste moment waren lid bij Toerclub Goes (voorheen Toreador). Binnen deze toerclub was ook een steeds terugkerende discussie: de snelheid. Deze moest worden aangepast aan de sponsor, die tevens heel vrijgevig was met rondjes geven in het gelijknamige café.

Deze stilzwijgende sponsoringsvoorwaarde bleek bij steeds meer leden een breekpunt te worden omdat er onder die leden een groot aantal was die competitie tijdens de toertochten toch een belangrijke reden vonden om met elkaar te fietsen. De wedstrijdachtergrond van die leden speelde hier zeker een rol in.

Deze en andere discussies, versterkten bij mij de gedachte dat er naast de bestaande Zeeuwse toerclubs behoefte was aan een toerclub waarbinnen snelheid en competitie een wezenlijk  onderdeel zou kunnen zijn. Het moest ook geen wielerclub worden, daar hebben we tenslotte ZRTC Theo Middelkamp voor.

Na ampel overleg en tijdens de ledenvergadering bleek dat het toenmalig bestuur niet kon meegaan in deze wens van een aantal leden. Dit is de reden geweest van het ontstaan van TGV. Persoonlijk heb ik de handschoen opgepakt om een toerclub op te richten waar het dus mogelijk kon zijn om elkaar te testen en waar een belangrijk onderdeel van de wielersport: hard fietsen een plaats kon krijgen.

Gelukkig had ik aan mijn overbuurman, oud-wielrenner en nu ons TGV-erelid Frans van Osta, direct een medestander die de bestuurlijke kant van een toerclub mede wilde opzetten. En kregen wij tevens een tiental leden mee die achter dit idee stonden.

Frans van Osta, wiens vader Jan als voorzitter de ZRTC Theo Middelkamp door een geweldig moeilijk periode heeft geholpen, zag zich zo in de voetsporen van zijn vader treden. De wielersport dienen en bestuurlijk alles goed op de rit krijgen.

Zo werd er in februari 2003 een vergadering uitgeschreven bij Schele Lau (officieel café Oranjeboom) en als eerste werd vastgesteld dat dit ons clubhuis zou worden. Tot op heden de belangrijkste beslissing. Uit de daar opgestelde notulen blijkt dat in de tien wielergeboden de intentie van TGV simpel maar doeltreffend is weergegeven.

Een kleine toevoeging van Frans mag daarin zeker niet ontbreken: Er zit niet voor niets een krom stuur op!!! De naam TGV, ingebracht door Gerrie de Wael, werd direct met algemene stemmen aangenomen. Een wielrenner op een hoge snelheidstrein was het logische logo, dat onze intentie “snelheid “ weergaf.

Een tweede belangrijk punt was de verzekering van de NTFU. Dit was een voorwaarde die we absoluut wilden invullen. Daarnaast hadden we geen financiële middelen om TGV op te starten, maar de toezegging van Frans dat hij de eerste jaren hiervoor garant wilde staan, nam weer een obstakel weg. Hiermee stond niets meer in de weg om TGV notarieel vast te leggen. Een bevriende notaris wilde ons daarbij gratis helpen. En zo is TGV op 3-3-(200)3 opgericht.

Aan de herkenbaarheid van TGV werd ook gelijk gedacht en kregen wij gehoor bij Bike Shop Rabout. Rudy en Mirjam konden bij Merida een aantal bestaande broeken en shirts krijgen. Een mooie gifgroene kleur waar ons logo met een strijkbout op kon worden gedrukt. We waren zeker herkenbaar. En tevens hebben we, met het oog op de financiën en sponsoring, Mirjam ook bereid

gevonden om het penningmeesterschap op haar te nemen.

Maar het voornaamste was: gestart met 12 leden en al snel werd duidelijk dat de behoefte om op deze manier te fietsen groter was dan uiteindelijk gedacht. Helaas hebben van deze eerste leden al twee mensen verloren. Leen de Kunder en Raf Calberson. Maar de meeste leden van het eerste uur fietsen nog steeds. Het ledenaantal breidde zich gestaag uit en het tweede jaar konden we al spreken over een volwassen toerclub.

Natuurlijk was de discussie over hard fietsen niet verdwenen en regelmatig ook weer een onderwerp van gesprek. Maar ons uitgangspunt was dit wordt besproken op het terras bij Lau zodat het direct van tafel is. Dit heeft altijd goed gewerkt en zou ondanks het feit dat we enorm gegroeid zijn nog steeds moeten werken.

Naast de wekelijkse toertochten hebben we al snel de fietsuitstapjes buiten de provincie ingevoerd. Begonnen met enkele tochten in België en ook hieraan bleek behoefte om dit in clubverband te organiseren. En was ook weer een reden om lid te worden bij TGV.

Het ledenaantal steeg enorm en hiermee ook het verschil in conditieniveau. Ongemerkt is er binnen de club een splitsing gekomen waarbij je keuze kon maken bij welke groep je je het beste thuis voelde. Een proces wat zonder noemenswaardige problemen heeft plaatsgevonden en waardoor steeds meer fietsers een plaatsje bij TGV konden vinden.

De uitstapjes hebben zich in de loop der jaren uitgebreid en we hebben al vele mooie buitenlandse tochten mogen rijden. Een prachtig filmoverzicht van Stefan Koole hebben jullie inmiddels kunnen zien.

Een 20-jarig bestaan houdt ook in dat de vergrijzing binnen de club best groot is. En aan de andere kant mag TGV zich gelukkig prijzen dat er veel aanwas is van jeugdige fietsers. De jeugd waardeert de opzet van TGV en voelt zich thuis. Voor de oudere leden wordt het zaak om te beseffen dat we geen sta-in-de-weg mogen zijn voor de jongere generatie. En op tijd een keuze maken bij welke generatie je je favoriete fietstochten binnen TGV kunt blijven maken. Op deze manier heeft TGV zijn bestaansrecht bewezen en kan het voor vele fietsers ook de komende 20 jaar de toerclub van Zeeland zijn.

Kees Bal

Bekijk ook het foto- en filmoverzicht 'TGV door de jaren heen' van Stefan Koole